Het besluit om toch nog een dag de benen uit de pijpen te steken is een goede gebleken. Jeetje wat is Galicië met zijn eindeloze heuvels, eucalyptus- en dennenbossen (geen Koala's gespot), simpele dorpjes en rauwe terrein mooi! Het was fijn fietsen...
En dan kom je aan de kust. Eerst in de vorm van een getijderivier, daarna in de vorm van een redelijk industrieel haventje met fabrieken en al, en daarna in zijn volle glorie. De zeemeeuwen, de wind, de haventjes, de bootjes, de terrasjes aan het water, de zilte lucht, het kristal heldere water in verschillende tinten blauw, de rauwe rotsen die uit het water steken, de spierwitte stranden, de grillige Spaanse kust die je tot kilometers in de verte kunt zien...
Was Santiago misschien wel een enigszins door toeristen gehypte en daardoor tegenvallende eindbestemming, is Fisterre veel kleinschaliger, vriendelijker, meer ontspannen en adembenemend mooi! Ik ben erg blij dat de stempel van Cabo Finisterre de laatste is in mijn credencial...
Morgen met de bus terug naar Santiago, waar er een kamer op me wacht in het Hospedería San Martín Pinario tegenover de kathedraal, met een bed voor mezelf, een douche voor mezelf en een uitgebreid ontbijtbuffet :-)
Slingeren door de Eucalyptusbossen.
De eerste duidingen van de nabijheid van de zee: getijderivier
Rustieke dorpjes
Typisch voor Galicië: graanschuurtjes op pootjes zodat het ongedierte er niet bij kan komen
Overal muurtjes langs de weg...
En dan de zee!
Echt even iets anders!
Zelfs palmbomen!
En soortement bountystrandjes?
En dan de kaap. Een achtergebleven schoen van één van het vele voetvolk dat hier zijn reis beëindigd.
Het uiterste einde van de Camino.
Want er rest niets dan water...
