Vandaag was een dag met twee gezichten. Enerzijds was het zwaar, anderzijds ben ik er weer even aan herinnerd waarom ik ook alweer voor de lol naar Spanje fiets...
Waarom was het zwaar? Vandaag heb ik 130km gefietst in noordwestelijke richting, met gedurende de hele dag windkracht 6 tegen en op de grens van het slechte weer boven de Pyreneeën. De gemiddelde snelheid lag vandaag op slechts 16km/h. Zelfs als ik heuvelafwaarts fietste moest ik oppassen dat ik niet terug de heuvel opgeblazen werd en in de verte hing een continue dreiging van donkere wolken. Bovendien heb ik in de afgelopen 4 dagen vanaf Bordeaux zo'n 500km afgelegd en zo'n 5000 meter de hoogte in gefietst. Misschien is dat dat ook wel een beetje veel van het goede.
Nu we dat gehad hebben: waarom fiets ik ook alweer voor de lol helemaal naar Spanje. In Frankrijk heb ik veel mooie dingen gezien, maar de landschappen waren wat lafjes. Ondanks dat vandaag een zware dag was (echt best wel heel erg zwaar, was bij aankomst zo ontzettend blij) heb in vandaag naast het vele gevloek tegen de wind ook best wel vaak met een hele grote glimlach op mijn gezicht gefietst. De continue aanwezigheid van de Pyreneeën met daarboven de ontzettende grauwe agressieve luchten. De bijna onnatuurlijke kleur blauw van één of ander stuwmeer. De vorm van geërodeerde rotspartijen die bestaan uit een soort samengeperste grindkorrels. De canyon van Limbier waarvan ik bijna niet kon geloven dat we zulk waanzinnig natuurschoon gewoon hier in Europa hebben. Het ongelofelijk smalle en donkere tunneltje waar ik met de fiets doorheen moest om bij de canyon te komen. Allemaal zo ontzettend verbazingwekkend mooi dat je bij het ervaren ervan geen spontane glimlach tegen kunt gaan... Ik heb geprobeerd dit moois op foto's vast te leggen, maar dat is gewoon niet te doen. Om de glimlach te krijgen moet je het ervaren...
Anywayzzz... Als er dan zoveel te zien is, waarom maak je het jezelf dan in godsnaam zo moeilijk? 2x 65 maakt ook 130 toch? Oorspronkelijk was dat ook het plan, zij het niet dat ik redelijk teleurgesteld was dat ik niet op 14 juli in Frankrijk zou zijn en volgens planning ook niet in Pamplona. Ik mis nog steeds de viering van de Franse onafhankelijkheidsdag, maar door vandaag een dag af te zien heb ik morgen wel een hele dag in Pamplona om te genieten van de laatste dag van het San Fermin Festival. En dat is me best 130km hard werken waar geweest!
Nu dus in Pamplona, 2170km op de teller. Morgen een rustdag! En... Ik lig een hele dag voor op de planning dus ik hou nog ergens een dagje over ook :-)
De kleur blauw van dit water is met een camera niet vast te leggen...
Of voor de immense hoogte van deze canyon in het algeheel...
Of van de dreiging van zo'n donkere lucht boven de rauwe pieken van bergen...
Of van de verbazing over een dorpje boven op de top van een heuvel...
Of van de kleuren en vormen in een landschap.
