Het was vanmiddag om een uur of 1400 volgens mijn kilometerteller 38,5 graden. Op dat moment reed ik op een ellenlange weg door de schrale bossen die onder de hoge zomerzon nauwelijks een schaduw wierpen. De weg was slecht en lag bezaaid met kleine kiezelsteentjes, de warme zuidwestenwind blies me met volle kracht in mijn gezicht en zo nu en dan kwam er een enkele noord Europese vakantieganger (Duits, Nederlands, Brex) al dan niet met sleurhut met hoge snelheid voorbij gesjeesd, ogenschijnlijk totaal geen rekening houdend met een langzame fietser. De typische Franse sproei-installaties die zo her en der de maisvelden besproeiden stonden helaas nooit direct langs de weg om ook mij even te besproeien.
De eerste 70km waren geen probleem geweest maar het was moeilijk om in deze hete oven het fietsen leuk te blijven vinden. Door de wind moest ik me flink inspannen om een waardeloze snelheid van zo'n 15km per uur vast te houden en mijn polsen, mijn nek en mijn billen deden zeer. Door de lage snelheid was het einde vooralsnog nog niet in zicht en in mijn achterhoofd maakte ik me zorgen om mijn watervoorraad en de genadeloze zon op mijn rug, schouders en hoofd.
Op het moment dat ik me bedenk dat er aan deze ellendige weg waarschijnlijk nooit een einde gaat komen hoor ik achter me een joviaal toeterende auto aankomen. In eerste instantie schok ik en raakte bijna met mijn fiets in de greppel, maar na over mijn schouder te hebben gekeken bleek het getoeter afkomstig van een oude Citroën 2cv (aka Eend, wie zegt dat ik mijn fietsen slechte namen geef?) Terwijl de toeterende Eend me voorbij sjeesde werd ik vanuit het open dak van het oude autotje in het Frans aangemoedigd door twee passagiers met hun duimen omhoog. En het bleef niet bij die ene Eend. Na de eerste volgde er nog een stuk of twaalf waarvan het merendeel het voorbeeld van de eerste uit de stoet volgde!
Zoiets tovert een glimlach op je gezicht, zeker als het even niet helemaal gaat zoals je zou willen. De weg draaide daarna snel naar het zuiden en later zelfs naar het zuidoosten, waardoor ik niet meer pal tegen de wind in fietste. Er kwamen schapenwolkjes waardoor ik zo nu en dan even uit de zon kon fietsen, en als klap op de vuurpijl was daar uiteindelijk vlak langs de weg zo'n typische Franse sproeimachine waaronder ik een fijne koude douche kon nemen.
En zo kwam ik vandaag uiteindelijk toch nog op mijn beoogde bestemming, met dank aan de Franse Eendjes, ondanks dat ik eigenlijk meer een Kever mens ben...
Na Bordeaux volgt een vrij plotselinge verandering van bouwstijl...
...zoals dit kerkje zijn oude oorspronkelijke voorgevel met een soort houten erker.
Verderop maakten de wijngaarden plaats voor schrale bossen met pijnbomen voor de houtkap.
Dit soort ellenlange wegen zonder schaduw en met de warme wind vol in je gezicht vormden best een soort mentale uitdaging.
