Het was Markus die me gister vroeg of ik de Tour al ingehaald had. Aangezien ik de Tour ongeveer net zo interessant vind als het EK voetbal en ik dus geen idee had dat de Tour uberhaupt al begonnen was, maakte ik de pseudo grappige opmerking dat ik Tours net voorbij was maar de Tour nog niet gezien had. Toch gaf de vraag van Markus te denken en zo kwam ik er gisteravond dus achter dat de 4e etappe van de Tour vandaag inderdaad mijn eigen etappe zou kruisen. Dat gebeurde ergens in een klein stadje, waar ik eerst het parcours onder politiebegeleiding over ben gestoken, om vervolgens toch maar even 20 minuten te wachten om de renners te zien. Aangezien de reclamekaravaan al voorbij gekomen was viel er eigenlijk niet zo veel meer te zien. Met 30 seconden waren de renners met gevolg alweer voorbij en dat was dat.
Vandaag ben ik uiteindelijk beland in het stadje Poitiers. Ik was een beetje bang dat de afstand me na de afgelopen luie dagen zwaar zou vallen, maar ik zat vrij ontspannen op het fietsje en ben ook zeer ontspannen aangekomen. Eindelijk heb ik dat enigszins triomfantelijke gevoel dat ik op eigen kracht ver van huis af geraakt ben. Een gevoel ingegeven door de snel stromende riviertjes, steile rotswanden, mooie gebouwen en vandaag her en der zelfs even de zuid Franse zon! Het is een verademing om de strak geschoren koren- en graanvelden uit het Noorden van Frankrijk eindelijk achter me te laten.
Nog twee dagen tot Bordeaux. 1250 op de teller...
Ook vandaag langs riviertjes gefietst, met over deze brug dé Tour!
Net zo spannend om te zien als deze foto.
Maar verderop gelukkig wel noemenswaardig indrukwekkend moois.
En dan denk je eindelijk een beetje ver van huis weg te zijn, struikel je over een hunnebed...
Dit hebben we gelukkig niet in Drenthe.
Poitiers
De kathedraal.
Naar het schijnt met extra brede zijbeuken om alle Pelgrims naar Santiago kwijt te kunnen.
En dit Romaanse kerkje.
Met meer oprechte polychrome versieringen dan in het Chateau van Blois.
