Dat voetvolk (lees de Pelgrims te voet) is nog gestoorder dan ik dacht! Toen ik gister zo rond 2230 mijn blog bijgewerkt had en een poging wilde wagen tot het bereiken van het bovenste bed van het stapelbed dat mij toegewezen was, kwam ik erachter dat alle vijf mijn lopende kamergenoten al op 1 oor lagen! Natuurlijk stootte ik tegen van alles aan bij het aantrekken van mijn slaapkleren, en laten we het maar niet hebben over mijn charmante klimtocht naar mijn bed en het feit dat ik om 0200 mijn plas echt niet meer kon ophouden met een riskante afdaling en een tweede (minstens net zo'n charmante) beklimming als gevolg...
Het gestoorde was nog niet eens zozeer de tijd waarop het voetvolk blijkbaar is gaan slapen, maar eerder de tijd waarop ze weer opgestaan zijn. Om 0500 werd ik wakker van diverse synchroon ringelende smartfoons. Na even verdwaasd opgekeken te hebben heb ik mijn oordoppen nog even goed aangedrukt en heb ik me fijn nog even omgedraaid, maar toen ik om 0600 weer wakker werd waren alle vijf mijn kamergenoten met al hun zooi spoorloos verdwenen! Blijkbaar heb je vroeg en vroeg, want als ik om 0730 begin met het inpakken van mijn eigen zooi dan vind ik dat al heel ambitieus en toegewijd voor in een vakantie....
Omdat ik vanochtend toch enigszins gedesillusioneerd was over mijn mate van toewijding ben ik om 0630 toch ook maar mijn bed uitgekomen. Toen ik vervolgens de stampvolle ontbijtzaal binnenkwam voelde ik me best wel een beetje aangekeken op mijn tijdstip van opstaan. En toen ik vervolgens ook nog eens mijn fiets tevoorschijn toverde voelde ik me al helemaal een buitenstaander!
Alle gekheid op een stokje, maar ik heb diep respect voor het voetvolk... Als ik hen op een eindeloos lange weg met tientallen tegelijk voorbij sjees kan ik niet anders dan me afvragen hoe zwaar het wel niet moet zijn om minimaal 800km te voet af te leggen. Als ik een bergtop bereikt heb en me vervolgens door de zwaartekracht op mijn gemak van de berg af laat rollen, kan ik me niet voorstellen wat voor anticlimax het moet zijn om na het langzaam bereiken van de top ook weer langzaam af te moeten dalen. Ik kan me niet voorstellen dat ik morgen nog 1 dag te fietsen heb en dat het voetvolk nog minimaal 3 dagen te gaan heeft.... Zoals ik al zei, petje af!
Nog 105km tot aan Santiago. Nog 1 dag. Of dat een eenvoudige of een zware dag wordt moet blijken. Het hoogteprofiel ziet eruit als ongezond cardiogram, maar de laatste hoge beklimmingen (resp 1500m en 1350m) heb ik gister en vandaag achter gelaten. Goed beschouwd maakt het niet uit. Ik heb de hele dag de tijd en al moet ik tot het speeekwoordelijke uiterste gaan: morgenavond vuurwerk in Santiago!
Vannacht eerst nog een nachtje in een stapelbed :-) Feest! (Voor 10€/overnachting ga ik geen tent meer opzetten!)
Een vrolijke Spanjaard had mij zien zitten lunchen aan de top van de laatste hoge klim en vond dat het moment vereeuwigd moest worden. Achteraf bezien ben ik het helemaal met hem eens, hoewel ik best wel even angstig was dat het een slecht excuus was om me mijn telefoon afhandig te maken...
En toen wilde mijn ego natuurlijk ook op de foto...
Het mooiste landschap is redelijk bewaard tot het eind...
Kapelletje aan de top...
Klooster in het dal...
De eindbestemming voor vandaag! Altijd fijn, zo'n meer!
Gezellig pelgrimsdorpje!
